Zaburzenia odżywiania to inaczej zaburzenia łaknienia, które mają podłoże psychiczne. Dzieli się je na zaburzenia specyficzne (są to anorexia nervosa, bulimoreksja oraz bulimia nervosa) i zaburzenia niespecyficzne (to zespół przeżuwania, jedzenie kompulsywne, zespół nocnego jedzenia i napady objadania się).
Do najczęstszych zaburzenia odżywiana należą anoreksja (anorexia nervosa) oraz bulimia (bulimia nervosa). Trzeba podkreślić, że anoreksja jest chorobą śmiertelną, obarczoną największym ryzykiem śmierci spośród wszystkich zaburzeń psychicznych (umiera na nią od 10 do 20 proc. chorych – z powodu różnych powikłań somatycznych lub samobójstwa).
Anoreksja może przybierać również postać bulimiczną, w której dochodzi do epizodów nadmiernego objadania się, a potem prób pozbycia się zjedzonego pokarmu lub zawartych w nim kalorii przez prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub intensywne ćwiczenia.
Podobnie jak anoreksja, również bulimia to stan zagrażający nie tylko zdrowiu, ale i życiu. Polega na cyklach naprzemiennego objadania się, a później prób „zrekompensowania” tego przez wymioty nadmierny wysiłek fizyczny, stosowanie środków przeczyszczających czy moczopędnych.
Osoby z bulimią przechodzą więc przez dwa cykle zachowań – objadania się i przeczyszczania. Przeczyszczaniu towarzyszyć mogą inne rygorystyczne metody utrzymywania niskiej masy ciała, takie jak ekstremalnie wymagające ćwiczenia, ścisła dieta czy nawet długotrwały post.
Zaburzenia odżywiania trzeba leczyć. Wymagają nie tylko edukacji żywieniowej, ale przede wszystkim psychoterapii, również wspomaganej farmakoterapią.
